Na al dat stichtingswerk toch ook weer behoefte aan een kort uitstapje. De keus valt op Matagalpa in het noorden van Nicaragua, een streek die zwaar te lijden heeft onder droogte en een veel te lage koffieprijs.
Op weg per bus naar Matagalpa (voor het ouderwetse reizigersgevoel natuurlijk de lokale, goedkope sloomdienst genomen via hoofdstad Managua) zien we enerzijds wat er gebeurd is met de internationale hulp na de orkaan Mitch (alle hoofdwegen rondom de hoofdstad en het vliegveld geasfalteerd), maar vooral wat een rotzooitje het eigenlijk overal is.
Alle niet-rijke buitenwijken van Managua zijn veredelde autosloperijen, elk openbaar stukje groen is een vuilnisbelt en alleen achter manshoge hekken en bij hoge concentraties van geblindeerde four-wheeldrives en beveiligingspersoneel zie je soms waar 't geld zit. Voor poldermodel-Hollanders gewoon onvoorstelbaar dat je als rijke Nicaraguaan niet raar opkijkt van al die armoe en lelijkheid om je heen. Daar zou je toch gelijk wat aan gaan doen?
Enfin, Matagalpa ligt in een prachtige omgeving, heelijk koel en droog in de bergen met her en der, tussen de vele ontboste berghellingen door nog doorkijkjes naar stukken jungle en schitterende vulkanen. En daar moest gelopen worden, en hoe doe je dat met een kind van 4½? Door spannende verhalen te vertellen over jaguars, apen, leguanen en papegaaien. En reken maar dat we ze gehoord hebben en weg zagen schieten in het struikgewas! Ons luxe hotel in Matagalpa bleken we te delen met het Frans-Caledonische stel uit Granada, inderdaad net weer alsof je als backpacker op pad bent!
De laatste dagen
Terug in Masaya moeten we nog één toeristisch hoogtepunt afwerken: de vulkaan van Masaya, één van 's werelds meest actieve vulkanen. De aardbeving van enige jaren terug heeft fors wat schade toegebracht aan de kraterrand, dus de kolkende lavamassa is niet meer zo goed te zien. Blijft natuurlijk die letterlijk adembenemende zwaveldamp. Het intens diepe gerommel zorgt voor het nodige spektakel. Bizar zijn de speciale papegaaitjes die dwars door die zwaveldampen heen fladderen en schijnen te nestelen in de krater, maar ook die uitgestrekte zwarte en roestrode gestolde lavavelden met talrijke gitzwarte gieren. Leuk landschap voor een naargeestige film!
Op de dag van vertrek nemen we uiteraard ruim de tijd voor afscheid van al onze vrienden en geliefden in Masaya. We ontkomen er niet aan een rit naar het vliegveld in de taxi van Lorenzo te accepteren.
Na de nodige zoenen en tranen in de patio van Lorenzo (vooral Leon wordt door de jeugdige vrouwelijke leden van het buurtcomité welhaast doodgeknuffeld, hetgeen hij zich opvallend genoeg laat welgevallen) vertrekken we per afgeladen auto vol presentjes, hangmatten en talrijke andere veilingartikelen op weg naar huis met maar twee gedachten; hoe zou het met onze bijna driejarige dochter Quirien in Nederland zijn en wanneer komen we met z'n vieren weer langs bij onze familia Nica?