26 december 2001 - 6 januari 2002

Al bij de oprichting van de stichting Monimbó in 1996 hebben we als bestuursleden de intentie uitgesproken dat er eigenlijk elke twee jaar iemand - uiteraard op eigen kosten - naar Nicaragua zou moeten gaan om de vorderingen van de projecten in Monimbó, Masaya met eigen ogen te aanschouwen. Alleen zo zou je, gewend als je bent aan je eigen luxe leventje in Nederland, je ook na jaren nog voldoende betrokken voelen bij de problematiek en de mensen aldaar.

Nu, alweer enige maanden terug uit Nicaragua, weten we dat dat ook echt zo is. Het enthousiasme voor de lustrumviering in februari en de gedrevenheid om nog meer geld in te zamelen voor al die goede projecten die we met eigen ogen zagen hebben we zonder meer te danken aan het bezoek aan onze Nicaraguaanse "counterparts", het comité Freddy Rodriguez. Bovendien ervaar je weer met hoe relatief weinig middelen je daar wat kunt bereiken, al wordt je je er tegelijkertijd van bewust dat ook dit weer een druppel op een gloeiende plaat is..

Met de rust van tweede kerstdag is het tijdens de chaotische overstap op het vliegveld van Miami wel gedaan. We wanen ons al in Midden-Amerika met zoveel Spaans om ons heen en vooral zo veel ongecoördineerde controles van vaag geuniformeerd personeel. Nu zijn we even niet blij met onze enorme hoeveelheid bagage (tweedehands kleding!), maar telkens als het lastig wordt zetten we onze blonde joker in, onze ontwapenende zoon Leon van 4½.

Het onthaal op het vliegveld van Managua, door Lorenzo Lopez, de voorzitter van het comité Freddy Rodriguez maar bovendien een dierbaar vriend, is hartverwarmend en gezeten in zijn taxi (helaas geen ruime oude Lada meer, maar een kleine en iets nieuwere KIA hutsefluts) snuiven we de vertrouwde klamvochtige luchtjes van Nicaragua op, terwijl we genieten van linksom genomen rotondes, kleine huisjes met vuurtjes langs de wegen, slingerende fietsen en onverlichte handkarren midden op de weg.

Naar goed Nicaraguaans gebruik is het reserveren van een kamer in het enige fatsoenlijke (want geen zogenaamd "love-hotel") hotel van Masaya niet gelukt, zodat we met z'n drieën de nacht doorbrengen in één bed met een hele diepe kuil bij vrienden van Lorenzo. De volgende dag komt het alsnog goed en nemen we ons intrek in hotel Regis, met 120 Cordoba's / €9 per nacht ideaal voor het oude travellers-gevoel.

We maken kennis met het aanstormend talent binnen het buurtcomité Freddy Rodriguez en constateren dat vrouwen hier de toekomst zullen zijn.
Secretaris Kirmia Membreño is in staat om ook in eenvoudig en dus voor ons goed te volgen Spaans het één en ander te verduidelijken. Zeer belangrijk, want de twee uur durende bijeenkomst vergt het uiterste van onze concentratie, temeer daar onze zoon heel ander plannen heeft en zich vooral bemoeit met de levende have (kippen, kuikens, kalkoenen, hond) in de patio van Lorenzo en de niet meer levende have (geplukte kippen) in de rokerige keuken.

De problemen van het comité worden ons al snel duidelijk: ook voor de leden van het comité is dit vrijwilligerswerk en zij zijn niet zoals wij gezegend met een vaste baan en een riant inkomen, maar leveren daarnaast de strijd voor het dagelijks bestaan. Met een werkloosheid van 65%, de nog steed diepe wonden van de burgeroorlog tot in de jaren negentig (veel oorlogsweduwen, veel oorlogstrauma's en daaraan verwante alcoholproblemen bij mannen) en een zeer corrupte regering staat Nicaragua er slechter voor dan ooit.
We begrijpen dat wij soms sneller willen dan zij kunnen; immers elk project vereist een goede en transparante organisatie en steeds is er de (ook binnen de sociale verhoudingen van de hechte gemeenschap) moeilijkheid van de selectie van de doelgroep. We krijgen uitleg over het project "Gallo Pinto", en een verantwoording (inclusief foto's van de studenten) voor het project "studiefinanciering".

Tevens discussiëren we over mogelijke nieuwe projecten;
· een project waarbij vrouwen zonder werk, maar wel in het bezit van een naaimachine stof krijgen voor hun eerste producten (traditionele kleding), om met de opbrengst weer verder te kunnen
· een project waarbij alleenstaande moeders of ouderen een kip, kalkoen of biggetje krijgen om vet te mesten, waarna ze van de opbrengst van het vlees en / of de eieren weer nieuwe kuikens of biggen kunnen kopen.

Masaya staat bekend om zijn artesania, kunstnijverheid, en de plaatselijke markt puilt dan ook van huisvlijt. Van kleding tot bezemstelen, van opgezette kikkers tot marimba's, van hangmatten tot naïeve schilderkunst. Ten behoeve van de veiling op het lustrumfeest van de Stichting Monimbó hebben we heel wat verloren uurtjes rondgeslenterd op de Mercado Popular, waar je uiteraard ook gewoon je groenten, fruit, kippen en eieren kunt kopen en die nog steeds voor vele Masayanen de belngrijkste bron van inkomen is.

Speciaal voor toeristen is de oorspronkelijke Antiguo Mercado in oude koloniale luister hersteld en worden de topstukken van de normale markt voor de hoofdprijs aan met name Miami-boys verkocht. Omdat deze markt zeker toegevoegde waarde heeft (rustiger, vaste prijzen, betere spullen, hogere marges) doen we uiteraard ook hier een deel van onze inkopen.

Na al dat stichtingswerk toch ook weer behoefte aan een kort uitstapje. De keus valt op Matagalpa in het noorden van Nicaragua, een streek die zwaar te lijden heeft onder droogte en een veel te lage koffieprijs.

Op weg per bus naar Matagalpa (voor het ouderwetse reizigersgevoel natuurlijk de lokale, goedkope sloomdienst genomen via hoofdstad Managua) zien we enerzijds wat er gebeurd is met de internationale hulp na de orkaan Mitch (alle hoofdwegen rondom de hoofdstad en het vliegveld geasfalteerd), maar vooral wat een rotzooitje het eigenlijk overal is.
Alle niet-rijke buitenwijken van Managua zijn veredelde autosloperijen, elk openbaar stukje groen is een vuilnisbelt en alleen achter manshoge hekken en bij hoge concentraties van geblindeerde four-wheeldrives en beveiligingspersoneel zie je soms waar 't geld zit. Voor poldermodel-Hollanders gewoon onvoorstelbaar dat je als rijke Nicaraguaan niet raar opkijkt van al die armoe en lelijkheid om je heen. Daar zou je toch gelijk wat aan gaan doen?

Enfin, Matagalpa ligt in een prachtige omgeving, heelijk koel en droog in de bergen met her en der, tussen de vele ontboste berghellingen door nog doorkijkjes naar stukken jungle en schitterende vulkanen. En daar moest gelopen worden, en hoe doe je dat met een kind van 4½? Door spannende verhalen te vertellen over jaguars, apen, leguanen en papegaaien. En reken maar dat we ze gehoord hebben en weg zagen schieten in het struikgewas! Ons luxe hotel in Matagalpa bleken we te delen met het Frans-Caledonische stel uit Granada, inderdaad net weer alsof je als backpacker op pad bent!

De laatste dagen

Terug in Masaya moeten we nog één toeristisch hoogtepunt afwerken: de vulkaan van Masaya, één van 's werelds meest actieve vulkanen. De aardbeving van enige jaren terug heeft fors wat schade toegebracht aan de kraterrand, dus de kolkende lavamassa is niet meer zo goed te zien. Blijft natuurlijk die letterlijk adembenemende zwaveldamp. Het intens diepe gerommel zorgt voor het nodige spektakel. Bizar zijn de speciale papegaaitjes die dwars door die zwaveldampen heen fladderen en schijnen te nestelen in de krater, maar ook die uitgestrekte zwarte en roestrode gestolde lavavelden met talrijke gitzwarte gieren. Leuk landschap voor een naargeestige film!

Op de dag van vertrek nemen we uiteraard ruim de tijd voor afscheid van al onze vrienden en geliefden in Masaya. We ontkomen er niet aan een rit naar het vliegveld in de taxi van Lorenzo te accepteren.

Na de nodige zoenen en tranen in de patio van Lorenzo (vooral Leon wordt door de jeugdige vrouwelijke leden van het buurtcomité welhaast doodgeknuffeld, hetgeen hij zich opvallend genoeg laat welgevallen) vertrekken we per afgeladen auto vol presentjes, hangmatten en talrijke andere veilingartikelen op weg naar huis met maar twee gedachten; hoe zou het met onze bijna driejarige dochter Quirien in Nederland zijn en wanneer komen we met z'n vieren weer langs bij onze familia Nica?